14/06/1987 Eurobasket 1987. Σαν χθες πριν από 30 χρόνια ήμασταν τυχεροί εμείς που ζήσαμε μια από τις σημαντικότερες στιγμές (για κάποιους η σημαντικότερη), του Ελληνικού αθλητισμού. Ήμασταν τυχεροί γιατί βγήκαμε κι εμείς στους δρόμους για να πανυγηρίσουμε όπως ποτέ άλλοτε. Ήμασταν τυχεροί γιατί ζήσαμε την αγωνία όλου του τουρνουά και στο τέλος νιώσαμε την απόλυτη ευτυχία, αποθεώνοντας τον Γκάλη και την παρέα του. Κι ήμασταν τυχεροί γιατί όλα αυτά δεν μας τα διηγήθηκε κάποιος άλλος, αλλά τά είδαμε βλέποντας όλοι την ίδια εικόνα στην τηλεόραση, αφού εκείνο το ζεστό βράδυ του Ιουνίου άκουγες μόνο τη φωνή του Συρίγου μέχρι που Α. Καμπούρης έβαλε τις 2 τελευταίες βολές και το 3ποντο του Γιοβάισα βρήκε τη γωνία του ταμπλό στην τελευταία προσπάθεια της πανίσχυρης τότε Σοβιετικής Ένωσης, να κλέψει αυτό που μας ανήκε δικαιωματικά. Τον πρώτο Ευρωπαϊκό τίτλο.

Ακολούθησαν κι άλλες επιτυχίες, όπως η δεύτερη θέση στο επόμενο Eurobasket του 1989 μέσα στην ενωμένη τότε Γιουγκοσλαβία, το επίσης χρυσό το 2005, το χάλκινο το 2009, η τεράστια νίκη στους Ολυμπιακούς του 2006 απέναντι στην ανίκητη Drem Team της Αμερικής με 101-95 (από τότε έχει να κερδίσει κάποιος την εθνική ομάδα των Η.Π.Α.), που συνδιάστηκε με την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου. Είχε προηγηθεί και πριν πολλά χρόνια το 1949 το χάλκινο μετάλλιο στο Κάιρο και φυσικά ακολούθησαν και σε άλλα αθλήματα μεγάλες επιτυχίες σε εθνικό και σε συλλογικό επίπεδο με μεγαλύτερη όλων και ισάξια εκείνης του ΄87, το Euro 2004.

Η 1η φορά όμως είναι κι αυτή που μένει αξέχαστη. Αυτή η 1η φορά είναι και που άλλαξε κατά τη γνώμη μου όπως και πολλών άλλων, την πορεία του Ελληνικού αθλητισμού γενικότερα. Εκεί καταλάβαμε πως ενωμένοι μπορούμε να καταφέρουμε το ακατόρθωτο, πως μπορούμε να υπερβούμε κάθε εμπόδιο όσο δύσκολο κι αν φαίνεται. Ας θυμηθούμε τις τελευταίες εκείνες στιγμές του τελικού που μας έκανε όλους να κλάψουμε, να πανυγηρίσουμε, να φωνάξουμε, να νιώσουμε περηφάνια.