GDPR Cookie Consent by Free Privacy Policy Generator

Τα 6 λεπτά που άλλαξαν το ποδόσφαιρο!

Τετάρτη, 16 Ιουλίου 2014 08:19

Λίγα 24ωρα μετά την ολοκλήρωση και αυτού του Παγκοσμίου κυπέλλου αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω την άποψή μου για τα όσα διαδραματίστηκαν πρόσφατα στην χώρα του καφέ.

Μετά πλέον και την τυπική στέψη των Γερμανών σαν Πρωταθλητές κόσμου (η ουσιαστική στέψη είχε γίνει στις 08/07 στο Μινεϊράο του Μπέλο Οριζόντε), αυτό που μας έμεινε ως ανάμνηση είναι η επιβλητική παρουσία του Γερμανικού συγκροτήματος. Δεν ήμουν κι ούτε ποτέ θα γίνω υποστηρικτής και θαυμαστής του Γερμανικού ποδοσφαίρου, ούτε ακόμα ακόμα και του Βραζιλιάνικου, όμως οφείλω να αναγνωρίσω σε αυτή τη χώρα πως τίποτα δεν το αφήνει στην τύχη του.

Και για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή θα πρέπει να πάμε 8 χρόνια πίσω όταν τα κλειδιά της Εθνικής Γερμανίας έπαιρνε από τον Γιούργκεν Κλίνσμαν ο μέχρι εκείνη τη στιγμή βοηθός του Γιοακίμ Λεβ. Τότε ήταν που δημιουργήθηκε ένα πλάνο 10ετίας με στόχο την κατάκτηση της κορυφής της Ευρώπης και του Κόσμου. Σήμερα αυτό πλέον δεν ακούγεται σαν ανέκδοτο όπως ακούστηκε σε πολλούς τότε.

Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε πως έγινε αυτό αφού όλοι το είδαμε, αλλά το μόνο που πρέπει να αναφέρουμε είναι πως ο προγραμματισμος, η σοβαρότητα, η συλλογική δουλειά, η ισότητα και το ομαδικό πνεύμα, κέρδισαν κατά κράτος ότι βλέπαμε τα τελευταία χρόνια στο Παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Και αυτό ήταν να σκορπίζονται αφειδώς ατελείωτα χρήματα για φυσιογνωμίες που χαρακτηρίζονταν σαν μεσίες, θεοί, ημίθεοι, μάγοι, βιρτουόζοι, μπαλαδόροι και πολλόι άλλοι τέτοιου είδους γραφικοί προσδιορισμοί.

Και μετά την μικρή αυτή εισαγωγή ας φτάσουμε στα 6 λεπτά που άλλαξαν για πάντα το ποδόσφαιρο.

Σίγουρα θα θυμάστε και θα σας έχει μείνει σαν εικόνα έντονα από όλο το Mουντιάλ τη στιγμή που τραγουδώντας τον Εθνικό ύμνο της χώρας τους στο ματς με τους Γερμανούς ο Νταβίντ Λούιζ και ο Ζούλιο Σέζαρ (φώτο), κρατούσαν τη φανέλα του Νεϋμάρ με τόση δύναμη που νόμιζες θα τη σκίσουν. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν αναρωτήθηκα, θα παίξουν και γι΄αυτόν, ή νομίζουν πως είναι παρών. Τελικά ίσχυε το δεύτερο. Πιστεψαν πως μια φανέλα θα καταφέρει αυτά που σε προηγούμενους αγώνες κατάφεραν οι διαιτητές αντί για τη Βραζιλία. Γιατί ας μην κρυβόμαστε η παγκόσμια "παράγκα" ανήκει στη Βραζιλία.bra-ger-2014

Δυστυχώς για τη Βραζιλία την ιστορία την γράφουν οι παρόντες και όχι οι απόντες, όπως πίστεψαν πως θα γινόταν φέρνοντας την φανέλα του εν λόγω ποδοσφαιριστή στο γήπεδο. Δε λέω ο Νεϋμάρ είναι μια σπουδαία ποδοσφαιρική φυσιογνωμία, αλλά ποτέ στα 35 και πλέον χρόνια που θυμάμαι να παρακολουθώ φανατικά το ποδόσφαιρο, δεν νίκησαν στο γήπεδο οι φανέλες. Αυτό ήταν και το λάθος των περισσοτέρων ομάδων σε αυτό το Παγκόσμιο κύπελλο, το ότι πίστεψαν δηλαδή πως ένας superstar που οι περισσότεροι είχαν στην ομάδα τους θα παίξει για όλους τους υπόλοιπους.

Αυτός λοιπόν ο μύθος καταρίφθηκε μέσα σε 6 μόνο λεπτά. Τόσο χρειάστηκε για να περάσουν οι Βραζιλιάνοι από την ελπίδα στην απόγνωση, από την επιθυμία για την κατάκτηση αυτού του τροπαίου στην απόλυτη συντριβή της ομάδας τους, της προσωπικότητάς τους, του έθνους τους ολόκληρου. Αφού γι΄αυτούς το ποδόσφαιρο σημαίνει πράγματα που εμείς δεν μπορούμε να κατανοήσουμε. Το ποδόσφαιρο πλέον γι΄αυτούς δεν είναι όπως ήταν μέχρι σήμερα. Οι πληγές τους από την ξεγυρισμένη 7άρα των Γερμανών θα κάνουν αρκέτές δεκαετίες για να επουλωθούν, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται αυτό. Άλλωστε οι δηλώσεις του Νταβίντ Λούιζ μετά τον αγώνα ενισχύουν αυτή την άποψη (Εγώ αυτό κάποτε θα το πάρω πίσω είπε). Όταν ζεις με σκοπό να πάρεις "εκδίκηση" για κάτι που σου άξιζε άλωστε, έχεις ήδη χάσει το στόχο σου.2-bra-ger-2014

Εντάξει δε λέω αυτό που έγινε δεν ξέρουμε αν θα ξαναγίνει ποτέ αλλά αυτό που σίγουρα ισχύει είναι ότι δεν ήταν τυχαίο. Οι Βραζιλιάνοι είχαν χάσει πριν ακόμα μπουν στο γήπεδο. Και αυτό συμβαίνει για 2η φορά.  Η 1η όπως θα θυμάστε ήταν 1998 όταν οι Γάλλοι τους "σεβάστηκαν" στον τελικό υπέρ του δέοντος και σταμάτησαν στα 3 γκολ. Τότε ψάχνανε άλλωθι στα δηλητηριασμένα νερά για να εξηγήσουν την ήττα τους από την παρέα του Ζιντάν, του Μπαρτέζ, του Μπλάνκ και του Βιεϊρά Αυτή τη φορά η φούσκα που ακούει στο όνομα Βραζιλία και όλα αυτά τα χρόνια μεγάλωνε συνεχώς, έσκασε και το θόρυβο τον άκουσαν ακόμα κι όσοι κώφευαν.

Τελειώνοντας θα επαναλάβω πως δεν ήμουν και ούτε ποτέ θα γίνω λάτρης του Γερμανικού ποδοσφαίρου και κατ΄επέκταση και του λαού αυτού, το αντίθετο μάλιστα μετά τα όσα μας έχουν επιβάλλει ως χώρα τα τελευταία χρόνια. Όμως ως υγιής σκεπτόμενος νους και αντικειμενικά κρίνοντας οφείλω να ομολογίσω πως δεν υπάρχει άλλος λαός στον κόσμο που να έχει την πειθαρχεία, την συλλογικότητα και την οργάνωσή που παρουσιάζουν σε κάθε τους δραστηριότητα. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι την μεγαλύτερη αθλητική επιτυχία της χώρας μας την οφείλουμε σε μεγάλο βαθμό σε έναν άνθρωπο που προέρχεται από την χώρα αυτή, και ίσως είναι και ο μοναδικός που συμπαθούμε σίγουρα όλοι μας.